முதலில் என்ன பற்றி சொல்லி கொள்கிறேன். நான் ஒரு ஆறு அடி உயரம் கொண்ட நல்ல நிறமுள்ள 26 வயது இளைஞன். நல்ல நிறம் என்பதாலோ என்னவோ லேசாக நடிகர் அஜித் சாயல் இருக்கிறது என்று பல பேர் சொல்லுவார்கள்.
உடற்பயிற்ச்சி என்று குறிப்பாக எதுவும் செய்யாவிட்டாலும் கிரிக்கெட், கூடைபந்து என்று நிறைய விளையாடுவதால் உடம்பை கட்டு கோப்பாகவே வைத்திருந்தேன். ஒரு வெளிநாட்டு மென்பொருள் நிறுவனத்தில் நல்ல வேலையில் நல்ல சம்பளத்தில் வேலை பார்த்து வருகிறேன். அடிக்கடி வேலை விஷயமாய் வெளிநாட்டுக்கு போவதும் உண்டு. தாய் தந்தையர் வெளிநாட்டில் வேலை செய்கின்றனர் என்றாலும் நான் அவர்களை நம்பி இல்லை.. சொந்த வீடுகள் (கெஸ்ட் ஹௌஸ்) ஊரை சுற்றி சிலது இருந்தாலும், அலுவலகம் அருகில் பணக்கார ஏரியாவில் தனியாகவே ஒரு வாடகை வீட்டில் சொந்த செலவில் வாழ்ந்து வருகிறேன்.
சரி, உன்னை பற்றி போதும் கதையை சொல்லு என்று நீங்கள் திட்டுவது தெரிகிறது. கதைக்கு வருகிறேன். கதை நான் வேலை விஷயமாக லண்டன் சென்று திரும்பி இந்திய வரும் விமானத்தில் ஆரம்பித்தது. விமானத்தில் ஒரு சீட் குளறுபடியால் எனக்கு முதல் வகுப்பு சீட் கிடைத்தது. அன்று எனக்கு பிறந்த நாள் என்பதால் நல்ல ராசி என்று நினைத்தவனுக்கு, சீட்டில் உட்கார்ந்த சில நிமிடங்களில் அடுத்த அதிர்ச்சி. உட்கார்ந்தது வேறு யாரும் இல்லை, நம்ம கஸ்தூரி.
இந்தியன் படம் புகழ் கஸ்தூரியேதான். என்னை பார்த்து சிரித்து ஒரு ஹாய் சொல்லிவிட்டு அவர்களும் சீட்டில் உட்கார்ந்தார்கள். ஜீன்ஸ் பேண்ட்டும் ஒரு பூ வேலை போட்ட டாப்பும் போட்டு இருந்தார்கள். என் அருகில் உட்கார்ந்த உடனேயே எனக்கு ஒரு மெல்லிய நறுமணம் மூச்சை துளைத்தது. உடம்பு சிலிர்த்தது. பூளும் விறைத்தது. வயது கொஞ்சம் ஏறி இருந்தது தெரிதாலும் இப்போவுமே ரொம்ப அழகாகவே இருந்தாள். யாரையும் கவரும் வசீகரம் இருக்கவே செய்தது. எடுத்த உடனேயே ரொம்ப வழிய வேண்டாம் என்று நினைத்து என்னை நானே கட்டுபடுத்தி கொண்டு, ஹலோ நீங்க கஸ்தூரிதானே என் பேரு ராஜ் என்று கூறி கை கொடுத்தேன்.
கஸ்தூரியும் ஒரு மரியாதை நிமித்தமாய் ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன் கை கொடுத்தாள். பல மணி நேரம் விமான பயணம், முதலிலேயே ரொம்ப வழிந்து பேரை கெடுத்துக்க வேண்டாம் என்று நினைத்து, ஜென்டில்மானை போல் நான் புத்தகம் படித்து கொண்டிருக்கிறேன், போர் அடித்தால் கூப்பிடுங்கள், பேசி கொண்டிருக்கலாம் என்று கூறி கையில் வைத்திருந்த புத்தகத்தை படிக்க ஆரம்பித்தேன். சாப்பாடு நேரத்தில் கொஞ்சம் மட்டுமே பேசினாளே ஒழிய மற்ற நேரம் எல்லாம் ஏதோ ஒரு படத்தை பார்த்து கொண்டோ அல்லது தூங்கி கொண்டுதான் இருந்தாள்.
எனக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை என்றாலும் வேறு வழி இல்லை என்பதால் பொருத்து கொண்டு எனது கணினியில் பாதி மனதாய் வேலை செய்து கொண்டு நேரத்தை செலவழித்தேன். ஒரு முறை அவள் கழிப்பிடம் செல்வதற்காக எழுந்த பொழுது ஒரு முறை அவள் கழிப்பிடம் செல்வதற்காக எழுந்த பொழுது அவளுடைய கைப்பை தவறி கீழே விழுந்து அதில் இருந்த பாஸ்போர்ட் முதல்கொண்டு அதில் இருந்த சாமான் சிலது சிதறியது. அவள் அவற்றை அவசர அவசரமாய் அள்ளி பைக்குள் திணித்து கொண்டு என்னிடம் கொஞ்சம் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள் வந்துவிடுகிறேன் என்று கூறி கழிவிடத்திற்கு சென்றாள்.
இதுதான் தருணம் என்று அவள் கழிவிடத்திர்க்குள் நுழைந்தவுடன், அவள் கைப்பையை நொண்டி பாஸ்போர்ட்டில் இருக்கும் அவளது முகவரியை குறித்து கொண்டேன். முதலில் முகவரியை தெரிந்து கொண்டு கொஞ்சம் கொசமாய் நூல் விடலாம் என்ற ஆசைதான். பாஸ்போர்டை திரும்ப வைக்கும் பொழுது பையில் ஒரு USB மெமரி இருப்பதை பார்த்து அதில் அவளது படம் எதாவது இருக்கும் என்ற ஆசையில் எனது கணினியில் அனைத்தையும் காபி செய்து கொண்டேன்.
அதிலேயே கொஞ்சம் சேரம் எடுத்து கொண்டு விட்டதால் காபி முடிந்தவுடன் எல்லாவற்றையும் அவளது பையில் வைத்து விட்டு, எனது கணினியையும் மூடி வைத்து விட்டு, ஒரு படம் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். சிறிது நேரத்தில் கஸ்தூரி வந்து ஒரு சிறிய தாங்க்ஸ் மட்டும் கூறி விட்டு என்னை நம்பாதது போல் பையில் இருப்பவையை மீண்டும் ஒரு முறை சரி பார்த்த பிறகு, அவளும் விட்டுசென்ற படத்தின் மீதியை பார்க்க ஆரம்பித்தாள்.
அதற்கு பிறகு எந்த நிகழ்வுமே இல்லாமல் எங்கள் பயணம் முடிவடைந்து அவரவர் வழியில் சென்றோம்.அன்று இரவு நான் திருட்டுத்தனமாக எனது கணினியில் காபி செய்தவற்றை பார்க்கும்போது எனக்கு மாபெரும் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.அவளுடைய டேட்டா முழுதும் அழகாக பராமரிக்க பட்டிருந்தன. போட்டோக்கள் விடியோக்கள் பெயர் வாரியாக சரியாக பராமரிக்க பட்டு இருந்தன. எனக்கு எந்த இளைஞனை போலும் முதலில் போட்டோவை பார்க்க அசை வந்து திறந்த எனக்கு இன்ப அதிர்ச்சி. ஒரு முன்னணி நடிகருடன் முத்தமிட்டு கொண்டிருக்கும் படம். சாதாரண முத்தம் இல்லை.
உதட்டுடன் உதடு சேர்ந்த முத்தம். இந்த ஒரு படத்திற்கே அதிர்ச்சி ஆனா நான் அதற்கு பிறகு வந்த படங்கள் பேலும் விடியோக்கள் எல்லாம் அதிர்ச்சியின் எல்லைக்கே சென்றன. ஆம். எல்லாமே படுக்கையறை காட்சிகள் மட்டுமே. பல பிரபலமான நபர்களுடன் சில முகம் தெரியாத நபர்களுடன் சேர்ந்து படம் பிடிக்க பட்டு இருந்தது. எல்லா படங்களும் விடியோக்களும் ஒரே படுக்கை அறையில் படம் பிடிக்க பட்டு இருந்தன.
சில படங்களில் மற்ற நடிகைகளும் கூட இருந்தார்கள். அந்த கதைக்கு பிறகு வருகிறேன். ஆறு பேர் சேர்ந்த படுக்கை அறை காட்சி கூட இருந்தது. அந்த படுக்கை அறையில் காமிரா பொறுத்த பட்டு யாரோ வருபவர்களுக்கு தெரியாமல் படம் பிடித்து இருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாய் தெரிந்தது. படங்கள் என்றால் சாதாரண படங்கள் அல்ல. நடிகர் நடிகைகள் எப்படி எல்லாம் அனுபவிப்பார்கள் என்பதை உணர்த்தும் படங்கள்.
இந்த படங்களில் ஒரு படத்தை நான் வெளியே விட்டாலும் பூதாகரமாய் சர்ச்சை வெடிக்கும் என்பதை தெரிந்து கொண்டேன். அனால் எனக்கு படங்களை வெளியே விடுவதை பற்றி யோசிக்க தோன்றவில்லை. அந்த படங்கள் போலவே நானும் அனுபவிக்க வேண்டும் என்றே ஆசை பிறந்தது. டேட்டாவை மேலும் நோண்டிய பொழுது அதில் இருந்த முகவரிகள் போல்டருக்குள் போட்டோ மற்றும் விடியோக்களில் படம் பிடிக்க பட்டிருந்த அனைவரின் முகவரிகளும் தொலைபேசி மற்றும் சிலரின் மெயில் ஐ டி களும் இருந்தன.
கஸ்தூரி மிகவும் படித்த, தைரியமான பெண் என்பது தெரியும். இந்த படங்களை எடுக்க தைரியம் இருக்கிற பெண்ணை முதலில் மடக்க நினைப்பது புத்திசாலிதனமாக தெரியவில்லை. அதனால் மிகவும் யோசித்து எனது விளையாட்டுகளுக்கு பிள்ளையார் சுழி போடா போகும் பெண்ணை தேர்வு செய்தேன். அது வேறு யாரும் அல்ல, நம்ம சின்ன கௌண்டர் பம்பர புகழ் சுகன்யா.
சுகன்யாவை தேர்வு செய்ய பல காரணங்கள் இருந்தன. ஒன்று அவளது அழகு. வயது ஏற ஏற முகமும் உடம்பும் மெருகு ஏறி கொண்டே இருக்கிற அவளை போட எந்த ஆம்பிளைக்கு ஆசை வராமல் இருக்கும். நினைத்து பார்க்கையிலேயே சுன்னி புடைத்தது. அதிலேயும் படங்களில் அவளது துணி இல்லாத முழு உடம்பை பார்த்த பிறகு அவளை ஓத்தே ஆகா வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்து விட்டேன். இரண்டாவது காரணம் படங்களில் அவளது காட்டிய முக பாவனைகள்.. ஆசைப்பட்டு வராமல் கட்டாயத்தின் பேரில் வந்தது போன்ற ஒரு முக பாவம்..
அதற்கு மாறாக அடி வாங்கும் போது அவளிடமிருந்து தோன்றும் அபரிதமான உணர்சிகளின் கொந்தளிப்பு.. மூன்றாவது நான் அவளை தேடி அலைய வேண்டியது இல்லை. அவளது முகவரி, தொலேபேசி எண் மற்றும் ஈமெயில் அனைத்தும் கையிலேயே இருந்ததால் சுகன்யாவை எப்படி நமது வலையில் விழ வைக்கலாம் என்று திட்டமிட ஆரம்பித்தேன். முதல் வேலையாக ஒரு போலி பெண் பெயரில் ஒரு ஈமெயில் புதிதாக உருவாக்கி கொண்டு அதன் வழியே சுகன்யாவிற்கு
“உனது உண்மை உருவம் எனக்கு தெரியும். இந்த மெயிலை பற்றி வெளியில் நீ கூறினாய் என்று தெரிந்தால் உடனே படம் இன்டர்நெட்டில் வெளியிடப்படும் “என்று எழுதி, அவளது நிர்வாண புகைப்படத்தையும் சேர்த்து மொட்டையாக அனுப்பி வைத்தேன். அடுத்த நாளே சுகன்யாவிடமிருந்து
"யார் நீ? உனக்கு என்ன வேண்டும்? " என்று பதில் வந்தது. பதிலாக "விரைவில் தெரிய வரும். படம் வெளியே வர வேண்டாம் என்றால் இதை பற்றி வெளியே சொல்லாதே. சொன்னால் விளைவு விபரீதம் ஆகும்" என்று கூறி அவள் இருக்கும் ஒரு விடியோ காட்சியை அனுப்பி வைத்தேன். அவளிடம் இருந்தே உடனேயே பதில் வந்தது.
"உனக்கு என்ன வேண்டும் என்று கூறு". அவள் இருக்கும் நிலையில், அஞ்சல் வழியாக அவளால் வேறு எதுவும் கூற முடியாது என்பது தெரிந்து இருந்தது. உடனேயே அவளை தொலைபேசி மூலம் அழைத்து பேசினேன். நம்பரை மறைக்கதான் இன்று பல வழிகள் இருக்கிறதே. சுகன்யா: ஹலோ குரலில் ஒரு பதட்டம் இருந்தது நான்: ஹலோ எப்படி இருக்கீங்க சுகன்யா: யார் பேசறது? நான்: அது இருக்கட்டும். இப்ப தனியா இருக்கீங்களா, யாரவது கூட இருக்காங்களா? சுகன்யா: (குரல் கொஞ்சம் கடுமையானது) சார், நீங்க யாரு பேசுறது. நான்: போட்டோவும் விடியோவும் நல்ல இருந்துதா.
இப்ப புரியுதா யார் பேசறதுன்னு. இப்ப சொல்லு தனியா இருக்கியா வேறு யாரவது பக்கத்துல இருக்காங்களா. சுகன்யா: (குரல் தழுதழுத்தது) தனியாதான் இருக்கேன். யார் நீங்க. உங்களுக்கு என்ன வேணும். எப்படி இது உங்க கைக்கு கெடச்சுது. நான்: இப்ப எதுக்கு அதெல்லாம். எனக்கு உன்னால கொஞ்சம் வேலை ஆகணும். கவலைபடாத. நீ என்னோட சொல் படி நடந்தா எந்த படமும் வெளிய போகாது. நீ என்ன பண்ணனும்னு அப்பப்ப சொல்லறேன். சுகன்யா: எனக்கு புரியல. உங்களுக்கு என்னதான் வேணும். நான்:
ஒரு நூறு கோடி ருபாய் பணம் வேணும். தர முடியமா என்று சிரித்து கொண்டே கேட்டேன். சுகன்யா: விளையாடாதீங்க. உங்ககிட்ட அந்த படங்கள் எப்படி வந்துது. யாரு குடுத்தாங்க. நான்: (கோபமான குரலில்) சீ, ஒரு தடவை சொன்னா புரியாதா. எல்லாம் கொஞ்ச நாள்ல தெரிய வரும். நீ உன்னோட வேலையை வழக்கம் போல செய். நான் மெய்ல்லையோ போன்லையோ அப்பப்போ சொல்வதை சொல்ற படி செய். அது போதும். சுகன்யா: (பயத்தில் என்ன பேசுகிறோம் என்று தெரியாமல் உளறினாள்) நான் என்ன செய்யணும். நான்: (கடுமையான குரலில்) பைத்தியமா நீ.
அப்பப்போ சொல்வேன்னு இப்பதான சொன்னேன். கைல எப்பவுமே உன்னோட போனை வெச்சுக்கோ. எப்போ வேணும்னாலும் நான் கால் பண்ணுவேன். பண்ணும் பொது எடுக்கணும். சரியா. சுகன்யா: (அழுவது போன்ற குரலில்) சரி நான்: நம்ம பேசறத பத்தி நீ வெளில சொன்னன்னு தெரிஞ்சுது நீதான் பட வேண்டி இருக்கும். ஒழுங்கா வாய மூடிண்டு நடக்கறதுதான் உனக்கு நல்லது. சுகன்யா: (அதே அழுவது போன்ற குரலில்) சரி நான்: சரி, நான் அப்புறம் கால் பண்ணறேன். பய் என்று கூறி துண்டித்து விட்டேன். சுகன்யா என்ன யோசித்து கொண்டு இருப்பாள், வருங்காலத்தில் என்னவெல்லாம் நடக்கலாம் என்று கனவு கண்டு கொண்டே அன்று இரவு தூக்கம் வரவில்லை.
அடுத்த நாள் காலையில் எழுந்தவுடன் முதல் வேலையாய் சுகன்யாவிற்கு போன் செய்தேன். சுகன்யா: ஹலோ நான்: வணக்கம். ராத்திரி நல்ல தூக்கம் வந்துதா என்று கிண்டலாக கேட்டேன். சுகன்யா: நீங்க எதுக்கு என்னை இப்படி Disturb பண்ணறீங்க. உங்களுக்கு என்ன வேணும். பணம்தான் வேணும்னா எவ்வளவு வேணும் சொல்லுங்க. நான்(கடுமையாக): அட சீ. திரும்ப சொன்னதையே திரும்ப சொல்லிண்டு. உனக்கு அறிவு இல்லையா. சுகன்யா: சரி. நான் என்ன பண்ணனும் சொல்லுங்க. நான்: முதலில் நீ என்னோட பேச்சை ஒழுங்கா கேக்காததற்கு தண்டனை. உன் கிட்ட இருக்கற பிரா ஜட்டியில் உனக்கு எது இருக்கறதிலேயே பிடிக்குமோ, அதை போட்டுண்டு படம் எடுத்து எனக்கு மெயில் அனுப்பு. ஞாபகம் வெச்சுக்கோ பிரா ஜட்டி தவிர நீ ஏதும் போடா கூடாது. இன்னும் முப்பது நிமிஷத்துல எனக்கு படம் வரணும், இல்லாட்டி உன்னோட படம் இண்டர்நெட்ல..
சுகன்யா எதுவோ கூற வந்தாள். அனால் நான் அதற்கு இடம் கொடுக்காமல் கலை கட் செய்து விட்டேன். அந்த நேரம் மனதிற்கு தோன்றியதை சொல்லி விட்டேனே தவிர மனதிற்குள் அவள் அனுப்ப சாத்தியமே இல்லை என்று தோன்றியது. மற்ற முக்கியமான அலுவல்கள் வரவே,கொஞ்ச நேரம் இந்த மெயில் பற்றி மறந்து போனேன். ஒரு மணி நேரம் கழித்து மெயில் செக் செய்த பொழுது உண்மையிலேயே சுகன்யாவிடம் இருந்து புகைப்படம் வந்து இருந்தது. ஒரு பிங்க் நிற பிரா ஜட்டியில் உக்கார்ந்த பாங்கில் திரும்பிய வாக்கில் எடுத்து இருந்தாள். அனால் படத்தை பார்த்தல் அது சுகன்யா என்று கூறவே முடியாது. நான் அவளது நிர்வாண உடம்பை ஏற்கனவே நான் வைத்து இருக்கும் புகைப்படங்களில் பார்த்து இருப்பதால் அது சுகன்யா என்று தெரிந்தது. அனால் அந்த புகைப்படத்தை பார்த்தே எனக்கு ஓரளவு அவளது மன நிலை புரிந்தது. நமக்கு ஏற்ற மாதிரி வளைக்க முடியும் என்பது புரிந்தது. திரும்ப சுகன்யாவிற்கு போனே செய்தேன். சுகன்யா: ஹலோ நான்: ஹலோ. படத்தை பார்த்தேன். யாரோட படத்தை அனுப்பி இருக்க. சுகன்யா (அப்பாவியான குரலில்): என்னோடதுதான்.
நீங்க சொன்ன உடனேதான் எடுத்தேன். நான்: அது நீதான்னு எனக்கும் தெரிஞ்சுது. ஆனா என்ன படம் இது?? யார் இதுன்னு கண்டுபிடிங்க பாப்போம்னு Quiz Program நடத்தறதுக்கா? சுகன்யா: (பதில் இல்லை) நான்: இந்த சின்ன விஷயம் கூட புரிஞ்சு கொள்ளாம இருந்ததற்கு இன்னொரு தண்டனை. இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல இன்னொரு படம் அனுப்பற. நேர நிக்கற போஸ்ல தலைலேந்து உள்ளங்கால் வரை விழனும். ஆனா இந்த முறை தண்டனையா பிரா கிடையாது, வெறும் ஜட்டிதான். இந்த முறை போனை கட் செய்யாது பதிலுக்கு காத்திருந்தேன்.
சுகன்யா (சில வினாடிகளுக்கு பிறகு): சரி நான்: சரி, வந்த அப்புறம் கூப்பிடறேன். பய் இந்த முறை புகைப்படம் வந்து விடும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. அதே போல் சரியாக பத்தாவது நிமிடத்தில் சுகன்யாவிடமிருந்து அடுத்த மெயில் வந்தது. நான் கேட்டது போலவே படம். மேக் அப் இல்லை என்பதால் அவளது முகம் கொஞ்சம் கிழடு தட்டி இருந்தது. ஆனாலும் களையாகவே இருந்தது. நாற்பது வயது தாண்டி விட்டாள் என்று கூற முடியாத உடல் வாகு. கைகளை முடிந்த வரை மார்பகங்கள் தெரியாத மாதிரி மூடி இருந்தாள். ஆனாலும் ஒவ்வொரு முயல் குட்டியும் இரண்டும் புடைத்து கொண்டு நின்றது நன்றாக தெரிந்தது. முகமும் அவமானத்தால் சிவந்து இருந்தது. முகத்தை திருப்பி கொண்டு ஓர கண்ணால் கமெராவை பார்த்து கொண்டு இருந்தாள். பல்லை இருக்க கடித்து கொண்டு இருந்தது தெரிந்தது. அழுததால் முகம் சற்றே வீங்கிய மாதிரி தெரிந்தது.
முழு நிர்வாணமாக அவள் புகைப்படத்தை பார்த்ததை விட இந்த படம் எனது உணர்ச்சியை அதிகமாகவே கிளறியது. உடனே அவளை போடா வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆனாலும், அவசர பட வேண்டாம் என்று அதற்கான நேரத்தை குறித்தேன். மீண்டும் சுகன்யாவிற்கு போன் செய்து "இப்பதான் நல்ல பொண்ணு. ஒழுங்கா சொன்ன பேச்சை கேட்ட நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் நல்லது. சரியா. இன்னும் சில மணி நேரத்துல கால் பண்ணறேன். இன்னிக்கு சாயங்காலம் மேல எந்த வேலையும் வெச்சுக்காத" என்று கூறி போனை வைத்து விட்டேன்.
மாலை நேரத்தில் சுகன்யாவை அழைத்து ஒரு பிரபலமான ஹோட்டலின் பெயரை குறிப்பிட்டு உடனே வர சொன்னேன். அவளை அவளது காரில் தனியாக வர சொல்லி, காரின் நிறம் மற்றும் எண்ணையும் வாங்கி கொண்டேன். சுகன்யாவும் சொன்னபடி தனியாக வந்தாள். நானும் ஹோட்டலின் வாசலிலேயே அவளது காரை நான் பார்த்து விட்டேன். சுகன்யா வேறு யாரும் கண்டுபிடிக்காதபடி ஒரு ஜீன்சும் டி ஷர்ட்டும் அணிந்து தலைக்கு ஒரு கேப்பும் போட்டு கொண்டு இருந்தாள். அருகில் சென்று உற்று பார்காத வரை சுன்கன்யா என்று கண்டு பிடிக்க புதியாத அளவிற்கான உடை அலங்காரம்.
பிரபலமாக இருந்தால் கஷ்டம்தான் என்பது புரிந்தது. அவள் அருகில் சென்று பின்னால் இருந்து முதுகில் தட்டி ஹலோ என்றேன். ஒரு நிமிஷம் சுகன்யா பதறி குதித்து விட்டாள். ஆனாலும் நான் யார் என்பது அவளுக்கு புரிந்து விட்டது. கண்களில் பயம், கோவம், அவமானம் போன்ற பல வகை ரசனைகள் கலந்து இருந்தது. அவளுக்கு என்ன பேச வேண்டும் என்பது தெரியவில்லை போன்றும், ஒன்றுமே பேசாமல் என்னையே பார்த்து கொண்டு இருந்தாள். அதிலும் அவளால் என் முகத்தையும் நேராக பார்க்க முடியவில்லை. பார்வை முகத்தை நோக்கி உடனேயே மற்ற இடங்களில் மேய்ந்து மீண்டும் முகத்திற்கு வந்தன. எனக்கு ஒரு வகையில் வேடிக்கையாக இருந்து இன்னும் கொஞ்ச நேரம் ரசிக்க வேண்டும் என்று இருந்தாலும் பிறர் பார்த்து விட கூடாது என்பதால் சுதாரித்து கொண்டேன். நான்(கையை நீட்டி கொண்டே) : "கார் சாவி" சுகன்யா(ஒன்றும் புரியாமல்): ஹாங் நான்(மீண்டும்) : "கார் சாவி…" புரியாவிட்டாலும் கார் சாவியை எனது கையில் கொடுத்தாள். பிறகு அவளது கை பையை வாங்கி அவளுடைய மொபைலை ஆப் செய்து, என்னுடைய பையில் வைத்து கொண்டேன். பையிலேயோ அல்லது அவளது பான்ட் பாக்கேட்டிலேயோ சந்தேகப்படும்படி வேறு ஒன்றும் இல்லை என்று தெரிந்தவுடன் அவளை பயண சீட்டில் உட்கார சொல்லி விட்டு நான் காரை எனது நகர்புற பங்களாவிற்கு செலுத்தினேன்.
போகும் வழியில் வேண்டும் என்றே அவளுக்கு புரியாத மாதிரி பல குறுக்கு சந்துகளில் பூரந்து சென்றேன். அவள் எதுவுமே பேசாமல் வந்து கொண்டு இருந்தாள். அவளுக்கு தோரயமாக என்ன நடக்க போகிறது என்பது தெரிந்து இருக்கும் என்பதை என்னால் யூகிக்க முடிந்தது. இவை அவளுக்கு புதுதில்ல என்பதும், எதற்கும் தயாராக வந்திருக்கிறாள் என்பதும் தெரிந்தது. மெதுவாக நானே பேச்சு கொடுத்தேன். நான்(பெண்களிடம் கேக்க கூடாத கேள்வி ): என்ன வயசு உனக்கு சுகன்யா (கொஞ்சம் மிரட்சியுடன்) :
நாற்பத்தி இரண்டு நான்: பரவில்லை உடம்பை நல்ல maintain பண்ணி இருக்க சுகன்யா: (பதில் இல்லை) நான்: இப்ப எதுக்கு போறோம்னு உனக்கு தெரியுமா சுகன்யா: ஓரளவுக்கு புரியுது. நான்: சொல்லு பாக்கலாம். சுகன்யா: நீங்க அம்பளைங்களுக்கு வேண்டியதெல்லாம் ஒன்னுதான. நான்: நல்ல புத்திசாலி நீ. எனக்கும் இந்த மிரட்டல், ப்ளாக்மெயில் எல்லாம் அவ்வளவா பிடிக்காது. எனக்கு இருக்கற பணம் போதும். இந்த வயசுல பொண்ணுங்க வேணும். அனால் பொண்ணுங்க பின்னால சுத்துவதும் பிடிக்காது, அந்த மாதிரி இடங்களுக்கு போவதும் பிடிக்காது.
அதிர்ஷ்டம் கதவை தட்டுது யூஸ் பண்ணிக்கறேன். நீங்க தப்ப நினைச்சுக்கதீங்க. (தவறாய் நினைக்காமல் இருக்க முடியுமா என்ன) சுகன்யா(சலிப்புடன்) : எல்லா அம்பிளைங்களும் இப்படிதான் நான்: அதுக்காக நீ எது வேணும்னாலும் பேசிடலாம்னு நினைக்க வேண்டாம். என்கிட்டே பேசற வரைக்கும் என்கூட இருக்கற வரைக்கும் என்ன மகிழ்ச்சியா வெச்சிக்கணும். அதை நீங்க செய்யற வரைக்கும் நான் உங்களை தேவையில்லாமல் தொந்தரவு செய்ய மாட்டேன். நானும் பிசியான ஆளுதான். தேவைக்கு அதிகமாய் தொந்தரவு செய்ய மாட்டேன். சுகன்யா: (கன்னத்தில் கை வைத்த படி. பதில் ஏதும் இல்லை) நான்: அனால் எனக்கு பிடிக்காத எந்த விஷயத்தை நீங்கள் செய்தாலும் பிரச்னை உங்களுக்கு தான். இதற்கு மேல் நான் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லை. இதற்கு மேல் எதுவும் பேச அவசியம் இல்லை என்று நான் ரேடியோவை ஆன் செய்து காரை செலுத்தினேன். ஒரு மணி நேரம் மேல் எடுத்த பின், இருட்டான பாதைக
No comments:
Post a Comment